İranlı bir arkadaşım demişti ki "Ben zamanında Sohrab'dan nefret ederdim. Dünyada bu kadar insan ölüyor, birçok insan hapishanelerde işkence görüyor; Sohrab yaşamaktan, gülden çiçekten, solucandan bahsediyor. Ama büyüdükçe anladım ki Sohrab şiirle acıları dindirmeye, huzur vermeye çalışıyor."
Sohrab'ın da dediği gibi, "Hayat bir elmadır, onu ısırmalıyız hem de kabuğuyla"
