(Spoiler)
Kitabın ilk yarısında; bir bölümde garip bir karakteri diğer bölümde başka bir garip karakteri okuduğunuz için bir şeyler yanlış gelse bile durumları kafanızda toparlayıp 'yazar tutarsızlık yapmış' diyemiyorsunuz. Kitabın büyütülme sebebi sistematiğinin iyi olması. İsterseniz defalarca okuyup karakterler hakkında notlar alıp 'yazar şurda toyluk yapmış/ büyük kitaplara özgü hava bu yüzden yok..' diyebilirsiniz ama postmodern karakterlerin en güzel özelliği devreye girer-> kalıcı bir gerçeklik yok dolayısıyla klasik karakterlerden beklenecek tutarlılık da yok.
Kitabın ikinci yarısında; baştaki gizemli hava kalkıyor ve iki karakteri birbirinden ayırabiliyorsunuz artık.
Hakan Günday' ın benzer bir düşünce ağını Z kuşağı üzerinde kurmasını çok isterim.
