Valery Legasov
@Proleter1917
Yarınları, yarınlardan umutları olmayanlar öldürür.
Şair
36 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Sanma ki acı çekmekten korkuyorum.
Dayanacak gücüm dünyayı devirebilir.
Nergislerde boğulur,
Okyanuslara gömülürüm.
Belki yosunlar sarar kırık kalbimi.
Belki balıklar dindirir yüreğimde ki acıyı.
Arabalarda ki motor sesi,
Sigara izmaritleri,
Sahte duygular, sahte gülümsemeler, sahte acı ve sahte aşklar...
Kahkahamı basıyorum hepsinin yüzüne.
Hazreti tanrı oturuyor beynimin üzerine
Ve gıdıklıyor bağırsaklarımı.
Sıçasım geliyor tüm güzelliklerin içine.
Boşlukta akan kanımı emer mars.
Kadınlar, tanrının kusmuğudur.
Tanrı kendisinin en büyük hatasıdır büyük bir ihtimalle...
Valery Legasov tekrar paylaştı.
İyi niyetliydik esasen, denedik
Denedik ve kaybettik yaşamak muharebesini
Tarih bizi böyle yazsın.
Eğer bir ahir zaman peygamberi olsaydım ve yeni bir din yaymak için kullansaydım sözcükleri, “Ağla...” diye başlardım. Ağla... Ağla, çünkü ağlamadan anlayamazsın.
Sayfa 91Kitabı okudu
Babam
Hatta bazen hiç konuşmadan anlaşılabilmek uğruna, az lafla anlaşılabilme ihtimallerimi bile sakat bıraktım. Ergenliğim boyunca anlaşılamamaktan şikayet ettim hep, büyüdüğümde de anlaşılmaya çalışmaktan vazgeçtim.
Sayfa 99Kitabı okudu
Babam
Çocukluğumun özeti, uyuyan babamı uyandırmamak için gürültü yapmaktan korkup içimden konuşmaya çabalamaktır dersem, yalan söylemiş olmam.
Sayfa 99 - ithaki yayınlarıKitabı okudu
ARALIKLI DUYARLILIK
Sevgilim aslında iç çekmelerimiz bile yalan
Bir yalanın üstüne yatarken göz göre göre
Yalansız bir öpüşmeden daha soylu ne olabilir?
Sayfa 101 - ithaki yayınlarıKitabı okudu
Ayrılırken
Ama sen bir şeyler söylesen ben anlardım. Söylemedin. Anlamlı anlamlı sussaydın en azından, o bile bir şey demek olurdu. Olmadı. Bir sürü laf edip hiçbir şey söylememeyi nasıl başardığını hâlâ almıyor yarım aklım.
Sayfa 105 - ithali yayınlarıKitabı okudu
Vicdanımın dağıldığı günlerden bir gündü.
Mahallemizin alkolik parkına geçtim. Allah affetsin ramazandı. Biramı ve sigaramı alıp parkın tek bankına oturdum.
Derin derin düşündüm.
parkın Yanındaki sitede balkonda bir abi iftardan sonraki ilk sigarasını içiyordu. O bana baktı ben ona. Duygularımız acılı bir sözleşmede anlaşmıştı. Karanlıktı heryer. Parkta ki tek yanan lambaya küfürler ettim. Sonra üzüldüm tabi. Çünkü tek başına kalmıştı ve biz hak etmeyen insanları güneşten aldığı enerjiyle aydınlatmaya çalışıyordu. Fakat ben karanlıktaydım. Hangi ışık kaynağı ruhun karanlığını aydınlığa çıkarabilir ki?
Vicdanımı ve acılarımı o bankta bırakıp, son sigaramı da tükürüğümde söndürüp eve doğru yol aldım...