Kılıçaslan
@R_Janerio
Tekirdağ
Tekirdağ
17 reader point
Joined on February 2020
Sabitlenmiş gönderi
Ailem tarafından azarlandığımda asla karşılık vermezdim, bir kez bile. En küçük azarlama bana kulakları sağır eden bir gökgürültüsü gibi gelirdi ve beni o kadar büyük bir güçle yere sererdi ki çıldıracak gibi olurdum. Bu tür azarlamalar, karşılık vermek şöyle dursun, nesilden nesile ve sonsuz çağlar boyunca yankılanan derin bir gerçeğin beyanı gibiydi. Bu gerçeği ithtiva eden gücüm olmadığı için o yaştayken bile insanlar arasında yaşayamayacağımdan şüphelenmeye başlamıştım. Ne başkalarıyla tartışabilir ne de kendimi savunabilirdim. Biri beni eleştirirse, ilk düşüncem karşımdakinin tamamen ve bütünüyle haklı olması gerektiğiydi. Çok büyük bir hata yapmış olmalıydım, her şey bu kadar basitti işte.
Sayfa 15Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Ve geçen saatlerin yarattığı karanlık endişe her gün biraz artsa da, Drogo hâlâ asıl önemli olan şeyin henüz başlamadığı fikrinde inat etmektedir. Giovanni, sabırla, o hiç gelmeyen anı beklemektedir, geleceğin feci derecede güdükleştiğini, artık hiçbir şeyin eskisi gibi, yani önündeki zamanın kendisine upuzun bir dönem, harcamakla tükenmeyecek bir servet gibi göründüğü zamanlardaki gibi olmadığını görmemektedir.
Elveda Binbaşı Ortiz, elveda kendini bu yapıdan bir türlü kurtaramayan melankolik dost; elveda, senin gibi çok uzun zaman inatla umut eden ve sana benzeyenler: Zaman elini sizden daha çabuk tuttu, sizinse artık her şeye yeniden başlama hakkınız yok
Onunla birlikte olan herkes için aynı tehlike vardı, onlara göre hiçbir avantajı yoktu, sadece belki daha kolay ölme üstünlüğüne sahipti. Sonuçta diğerleri ne yaptı? Diğerleri için o gün, aşağı yukarı diğerlerinden farksız bir gündü
Surlar, sarnıçlar, eski sokaklar, mezarlık... Kaybolan güzellikler için duyulan bir acı sanki.
-Sen hiç değişmemişsin. Sen hala gittiğin gündeki gibisin. Bense ne hale geldim. Beni bu halimle hala istiyor musun?
-ben senin ruhunla ilgiliyim. O güzelliğini muhafaza ettiği için buradayım.
Senin yüreğin iyilik dolu Olcay. Bu dünyada acı çekmeden yaşaman imkansız
Çevremizde bizim gibi yaratıklar olduğunu düşünürüz halbuki olan sadece don ve yabancı bir dil konuşan taşlardır. bir dosta selam vermek üzereyizdir ama kolumuz hareketsiz yana düşer, gülümsememiz yarıda kalır çünkü tamamen yalnız olduğumuzu görürüz.
Halbuki, birisi ona “Yaşadığın sürece bu hep böyle olacak, sonuna kadar hep aynı şey” demiş olsaydı o da kendine gelirdi. “Olamaz” derdi, “Muhakkak farklı bir şeyler olagelmeli, öyle bir şey ki insan"Artık sonuna gelmiş olsam bile beklemeye değmiş diyebilmeli".
bir noktada, belki de içgüdüsel olarak, insan geri döner ve arkasında bir kapının kapanarak dönüşü olanaksız kıldığım fark eder. İşte o zaman bir şeylerin değişmiş olduğunun ayırdına varırız, güneş eskisi gibi kıpırtısız değildir, hızla hareket etmektedir; ne yazık ki, henüz bakmaya bile fırsat bulamadan, onun ufkun ucuna doğru hızla kaydığını, bulutların da gökyüzündeki mavi koylarda hareketsiz durmadığını, birbirlerinin üzerine çıkarak kaçtıklarını, iyice acele ettiklerini görürüz; zamanın geçtiğini ve günü gelince yolun zorunlu olarak son bulacağını anlarız.