Terk edilmiş bir dünyadan ahirete gitmek yerine, imar edilmiş bir dünyadan ahirete gitmeyi yeğlediler.
Meydanlarda kılıç kuşanmakla, evde teheccüde kalkmak arasında kulluk açısından fark görmediler.
Çocuk doğurup büyütmekle yetinmeyip,
nesil yetiştirme sevdasına düştüler.
Allah'ın mülkünü, babalarından miras aldıkları köy ve kasabadan ibaret görmeyip, ibadet edebilecekleri her yeri vatanları görüp yollara düştüler.
Hayatı, evlerinden ve iş yerlerinden oluşmuş görmeyip; ona insanlığı kuşatan bir anlayışla baktılar, düşündüler:
Dertlilerin dertleri onlarin da derdi oldu.
Gülmek gereken yerde güldüler,
ağlanacak yerde de ağladılar.
Onlar kulluğu, evle cami arasına sıkıştırmadıkları için çok çalıştılar. Yorulduklarını bile hissedemeyecek kadar yoğun çalıştılar.
Onlar gidince anlaşıldı ki, işleri vaktinden çoktu.
"Kendini modern sokakların kızı değil
Medine medeniyetinin kendi zamanındaki temsilcisi gören,
tesettürden ilme kadar
her alanda bu ümmetin kızı olmanın gereklerini
Bedir' deki mücahitlerin heyecanı ile yapmaya çalışan mübarek kızlara...
Her gün kıyâmete biraz daha yaklaştığımız bu zamanda
Rabbine kul olmayı, Şeriat'ı için yaşamayı şeref bilen ve genç yaşına rağmen bu ümmetin kızı olmanın
büyüklüğünü hisseden kızlara...
Okur Takip Önerileri
İşi vaktinden çok olan bu mübarek insanların tamamı sahabi değildir.
Sadece bin yıllık geçmişten de söz etmiyoruz.
Binlerce yıl öncesinden ses bırakanlar var.
Kimi on dört asır öncesinden ses veriyor.
Kimi on iki asır öncesinden parıldıyor.
Sekiz asır öncesinden Salahaddin var.
Daha yakınlardan nefesi gelenler var.
Kulağınızın dibinden sesi duyulan var.
