İbnu'l Cevzi bu kitabı, ömrünün son demlerinde yazıyor. Yani koskoca bir hayat tecrübesi barındırıyor kitap. Uzun zamandır bir kitabı bu kadar beğendiğimi hatırlamam.. Kitabın sonunda bu kitabı vaaz vereceklere el kitabı olması mahiyetinde yazdığını söylüyor. Okuduğum her cümle sırtımı bir miktar ağrıttı, bilip amel edememekten.. Rabbim amel edenlerden eylesin bizi. Beni en çok İbnu'l Cevzi'nin zaman hassasiyeti hayrete düşürdü, evine misafir geldiğinde düşünmeden yapabileceği kağıt kesmek gibi işleri ayırması mesela.. İbnu'l Cevzi de İslam'ın zelil olduğu bir çağda yaşıyor. Bundan dolayı onun yaşantısının bu çağın insanına büyük bir örneklik teşkil ettiğini düşünüyorum.
Son olarak da beni hayran bırakan bir nokta, dünya ahiret dengesini çok güzel kurmasıdır. Kimseye el açmamış ama ilimle uğraşmış. İlimle uğraşmış ama ailesini de kimseye el açtırmamış, tüm geçimlerini sağlamış. Aynı zamanda ilimde de üatün bir şahsiyet olmuş. Allah ona rahmet etsin...
