İnsanı sadece biyolojik bir varlık olarak göremediğimiz, onun varoluşuna çeşitli yüce anlamlar yüklediğimiz için, gövdeden akan kanın, can denilen şeyi çekip almasını, dolayısıyla o kişinin "ölmüş” olmasını bir türlü kavrayamadığımızı düşünüyorum. Hayvanlar ölümü anlıyor ama insanlar anlayamıyor. Can denen şey, her türlü yaralanmaya, berelenmeye açık haldeki insan bedeninden bir saniyede çıkıp gidiveriyor ve insanlar bunun sonucunda aklını kaçıracak kadar sarsılıyorlar. "Tanrım, daha bir iki saat önce nasıl da canlıydı, nasıl da kahkahalar atıyordu, şimdi nasıl yok olabilir" diye tekrarlayıp duruyorlar. İnsanın algılama gücünü zorlayan bir durum bu. Hayatımıza, varoluşumuza yüklediğimiz hiçbir kavramla bağdaşmıyor. Sahiden her şey saçma mı, hayatın hiçbir anlamı yok mu? Bence öyle! Yok, hiçbir şey yok. İnsanın biyolojik fonksiyonlarına aşırı bir anlam yükleme çabası içindeyiz. Çünkü hiçlik zor geliyor.
Kusura bakma, İsa, fakat ben şöyle desem daha iyi olmaz mı: "Kendinizi sevin, ahbaplar, daha sonra herkesi sevmeye başlayacaksınız, böylece hepimiz büyük, hippi tarzı özgür festival tipleri olup, sandaletlerimizi çıkarıp birbirimizin bıyıklarını elleriz. Huzur ve sevgi, ahbaplar."
Her insanın içinde iyi ve kötü, yan yana durur.Hangisini beslersen o galip gelir. Diğer dinlerin tanrıları da öyle değil mi? Hem ödüllendirici, hem cezalandırıcı bir tanrı o da. Büyük dinlerin tanrısı gibi. "Bana inanmayanın boğazından aşağı erimiş kurşun dökerim" diyen bir tanrı, sadece iyi olabilir mi sence evladım? Kullarını en ağır işkencelerle korkutan bir tanrıya iyi diyebilir misin?
Okur Takip Önerileri
Şarkının"oyle ya sen on dokuzunda koca bir kadindin"dedigi yerden dört*(1) yıl geçmiş.
Buyuyorduk ve bu raki masalarinda fotoğraflarımiz olmasi anlamina geliyordu.
Sözcüklerin en büyülü yanlarindan biri, yaşarken tercih etmediginiz bir cok sey yazarken bizim en büyük gercekligimize dönüşüyor.Bir karar ani yada bir hesaplaşma
Yalın ayak yürümek harikaydı arkadaşlar.Hatirla ve koş dedim kendime.
Cok düşündüm.Anlamadim.Anlamayan herkes kadar da anlattim.
Defne:Harika bir yildi, Parçası olan herkes parçalandı.Olsundu, teşekkürler
bende inanıyorum bu yolun bittigi yerde bizi guzel şeylerin bulacagina
genellikle bir yerlerin toparlanmasindan anladigi ortalikta bulunan eşyaları ortalıkta gorunmeyecek yerlere tikistirmaktir,bu da baska bir mesele
insan insanin hayatina dokunup geçmeliydi belki, tanıyınca yoruluyomussun.
Şimdi buraya eski ev demek, yeni bir yerde yeni bir hikâyem başladı anlamına mı geliyor? Yoksa hiç tamamlanamayacak olan burası mı? Insan hikâyesi durduğu yerde midir, geldiği yerde mi? Tabii ki bilmiyorum.
Sen şimdi sadece sarıl bana. Sarıl, biraz uzaklaştım sanayım. Bir sigara yak, yüzüme dokun, sarıl, ellerinde babamın kokusunu duyayım. Bir şeyler anlat istersen. Içinde uzaklar olsun. Beni o uzaklara bırak. Şimdi içimde büyüyen uzaklar var, kupkuru bir yaşamak var alıp başını giden, hiç susmayan bir ses, çığlıklar ve kan. Düğümler var. Çözmeye uğraşma, sadece sarıl. Buraya bunun için geldim ve artık buradayım. Sen sarıl, ben yalan da olsa kendimi saklanmış sanayım. Sen sarılınca, "İçimden bir bulut akıp gidiyor." Varsın gitsin. Varsın seneler geçsin. Varsın hikâyemden geçen herkes kaybediyor olsun. Kayboldum, sarıl.
"Neden böyle bir şey yaptı?" Bilmiyorum ki. Hiç konuşmadık. Çünkü kendini kesen biriyle hiç konuşamazsın.Kendi kendine konuşmalar kalır sana. Tekrarlar kalır. Aklın kalırsa şükredersin. Şükredersin ama aklında kalanlarla da baş edemezsin.