Kimse bilmiyor seni. Ama ben söylüyorum,
Yüzünü, olgunluğunu söylüyorum çağlara,
Ölüm tutkunu senin, ölümün seçmesini,
Hüznünü söylüyorum kahraman gülüşünün.
Yoğunluğu ve süresi ne olursa olsun, kişinin önemsizliğine ve hayatının amaçsızlığına dair endişeleri bakidir. Bu düşünce çoğu zaman kişinin zamansal ve mekânsal açılardan hissettiği sınırlılıktan doğar.
Son zamanlarda dünya benim için sıklıkla yabancısı olduğumu hissettiğim bir yere dönüşmüştü. Yönümü yitirdiğim bir yere. Ölümün ardından ilk uyanış belki buna benzer bir histir; nerede uyandığını bir anlığına hatırlayamamak.