Damla
@Redmonday
Yarayla alay eder yaralanmamış olan
Bak nasıl da sararıp soluvermiş tanrıça kederlerden
Sen çok daha parlaksın çünkü
Sen tüm göklerdeki yıldızların ilki
Sen aydınlatırsın geceyi
15 Eylül
29 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bundan sonra, bana verilen her gün bir hediyeydi. Sadece, oraya varana kadar yürümeye devam etmem gerekiyordu.
Şuan ne mutluyum ne de mutsuz.
Sadece her şey geçip gidiyor.
Şimdiye kadar pantomim sayesinde yaşamayı sürdürdüğüm bu insan dünyasında, gerçek olduğunu düşündüğüm tek şey bu.
Sadece her şey geçip gidiyor.
Gerçekten de Akhilleus'u tanımayacağımı mı zannetmişti? Onu yalnızca dokunarak, yalnızca koklayarak bile tanırdım; kör olsam bile nefeslerinden, ayaklarının yere vuruşundan tanırdım. Ölmüş olsam bile, dünyanın sonu gelmiş olsa bile tanırdım onu.
Okur Takip Önerileri
"Sana bir sır vereceğim."
"Söyle."
"Hem ünlü hem de mutlu ilk kahraman ben olacağım." Elimi tuttu, avuçlarımızı birbirine dayadı. "Yemin et."
"Niye ben yemin ediyorum?"
"Sebep sensin de ondan. Yemin et."
"Yemin ediyorum." dedim.
Jane Austen, Fanny Burney'nin mezarına çelenk bırakmalıydı ve George Eliot, Eliza Carter'ın - erken kalkıp Yunanca öğrenmek için karyolasına çan asan cesur yaşlı kadın - sağlam gölgesine saygı duruşunda bulunmalıydı.Aphra Behn' in çok şaşırtıcı fakat münasip bir şekilde Westminster Abbey'de bulunan mezarına tüm kadınlar hep birlikte çiçekler yağdırmalıydı çünkü kendilerine düşüncelerini ifade etme hakkını kazandıran oydu.
Ama yerinden kıpırdamıyor, şöyle soruyordu kendi kendine: "Daha ne bekliyorsun?Hemen git, durma artık." Yalnız kendine değil, köpeğe de kızıyordu aynı zamanda.Niçin avlunun taşları üzerinde yatıyordu da kırlara, ormana, kendini özgür, daha mutlu hissedeceği yerlere kaçmıyordu? Herhalde ikisinin de kaçmasını engelleyen şey aynıydı: Tutsaklığa, köleliğe alışmışlık...
