İnsan emeği sevgilimdir benim. Yatağımız bugün de
hala acılarla, çilelerle dürülü,
ama oğullarımız var bizim, kızlarımız var,
deviremez hiç kimse, adları dava, eylem.
Büyülü sözler, tanrısal dil benim silahımdır,
kimi vakit saz, kimi vakit borazan,
kimi vakit öpücük, kimi vakit zehir, ama her zaman hazır
kavgaya götürmeye köleleri göz kırpmadan.
Okur Takip Önerileri
En güçlüler önünde baş eğme sakın,
kral olsa bile adlan, sultan olsa bile,
onlardır yaşanası dünyayı bize zından eden.
Baş eğme! Nefret alevlensin içinde!
Soyuyorlar aç halkımı:
Korkak çorbacı soyar onu,
cimri tüccar soyar onu,
rahip, .kutsarken, soyar onu.
....
Senin de, kardeş, senin de,
halkın gözyaşlarına, tanrı sesine,
yüreğinin kulakları tıkalı.
Çok kez ağlarım gizli gizli
karanlık mezarı başında halkın.
Neye bel bağlayayım, söyle neye,
bu cansız, bu kalleş dünyada?
...
Hiç bir vakit bilmedi bu yürek
sevinç nedir, özgürlük ne,
güm güm vurur ama gene de
hıçkırıkları karşısında halkın,
küt küt atar gene de bu yürek.
Çok zor, kardeşim, çok zor yaşamak,
şu avanaklar arasında,
şu ne idüğü belirsiz.
İçerim yalım yalım yanmada,
onulmaz yaralarla tükenmede bu yürek.
171 syf.
·
Puan vermedi
“Bu kadını benim başıma bıraktı gitti oğlu. Ne konuşur, ne güler. Anca hayvan gibi çalışır dönenir evin içinde. Günümüz olmuş mudur karşılıklı şaka edip söz söylemeye? Yıkar yamar, yıkar yamar. Tek bildiği bu. İnsan olduğu şüpheli. Kadınsa hiç...."
Hiç gülümseyen yoktu. Gülüyor gibi yapıyorlardı.
Adsız sansız düşünmelerdir benim düşünmelerim. Daha çok renge benzerler. İç karartıcılarla iç açıcılar yan yanadır. Bazı bir kanarya sarısıdır geliverirdi. İçim hızlanır uçardım oradan oraya. İyiye benzettiğim her şeyin bana da olması için çok dua ettim, çok istedim.
Bana, güzel olmak gerek, demişlerdi. Çirkinin gençliği tuzsuz yemektir. Anca aç olanlar el atar.
....Buraya sırf boğaz tokluğuna mı kapılandın? Hadi diyelim ki öyle. Burası kapanıyor. Boğaz tokluğun da güvenlikte değil. Hem de evladım, sırf yemeyi içmeyi hayvanlar düşünür. Senin de bu dünyada görecek günün, sürecek sefan olmalı, karınca kararınca.”
O bir beydi. Yatağıma girmesinde ağlamaklı olduğumu bilse, kim bilir, kovalardı konaktan belki beni.