Anıların kendi kendini kurcalıyor.Bu denli muhtesem yapılar o zamanlar bu ilk geldiğim Avrupa kentinde içimde ne gibi duygulara yol açmıştı.Duygular,duygular,duygular.Bırak kentleri, bırak yapıların görkemini, yoksulluğunu ,bırak yolları, istasyonları, insanları, yabancıları, sevdiklerini, çocukluğunu, ölen uzaklardaki insanlarını, bırak, bırak, bırak içinde seni kemiren seni bırak.Bak nerelere varıyor gökyüzü.Hangi zamanlara.Hangi sonsuzluğa.GİT.