"En iyisi düşünmemekti ,kaçmaktı.
Kendi içime kaçmak.Fakat bir içim var mıydı?
Hatta ben var mıydım? Ben dediğim şey bir yığın ihtiyaç, azap ve korku idi."
Yüzün-yeryüzumdü.Yüzünden başlardım güne. Yüzünde bir çöl çiçeği. Yüzünde cümlelerin çok anlamlı grameri. Yüzün, şenlikli penceresi bir evin. Yüzün sabahın uykulu balkonu . Tenhada bir şiire benziyordu yüzün. Yazarken ısrarla kendini hatırlatıyordu. Yüzünden hiç geçmedim yüzünü hiç silmedim. Senin yüzünden çok büyüdüm. 🍂
Gonca Uzun