Ölüm insanı tamamlar. Yaşadığımız sürece, kimse tamamlanamaz. Kuşlar ve böcekler, yaşadıkları müddetçe mükemmeldirler fakat öldükleri an, yalnızca birer cesettir.
Tamamen başka birisine dönüşmem gerekmiyor muydu? Artık yeni birisine dönüştüm işte. Kendime karşı nefret veya pişmanlık hissetmiyor olmak, benim için büyük bir keyif.
İnsanlar; üzüntünün derinliklerinde kaybolup yuvarlansalar da farkına varmadan umutla bağı olan, tutunabilecekleri ince bir ip arayışına gireceklerdir.
Gökyüzüyüm,
Yıldız gözlerimle sana bakarım.
Yeryüzüyüm,
Issız beldelerimi sana açarım.
Tüm ırmaklarım,
Sınırsız hasretimle sana akarım.
Sevda kuşuyum,
Uçarım kanatsız, sana konarım.
Yalnız sana!