Selcan
@S__1
Cebinde görüyormuş… Bu da moda oldu!.. Defolur musun? Aklına geldikçe ve canın istedikçe hayatımı mahvedemezsin..
Her kötülüğün farkında olup iyiliği seçiyorsun ve en iyi yaptığın şeyin o kişiyi yok saymak olduğunu düşünüp eyleme geçiyorsun ki bir de bakmışsın o kişi var olamamış zaten. Ne acı!..
Kediler hayatlarını planlamazlar, hayatı günübirlik yaşarlar. İnsanlar ise hayatlarını bir hikayeye dönüştürmeden edemezler. Gel gör ki, yaşamlarının nasıl sonlanacağını bilemeyeceklerinden eninde sonunda hayat, anlatmaya çalıştıkları hikayeyi kesintiye uğratır. Böylece onlar da kendilerini tıpkı kediler gibi rastgele yaşarken bulurlar.
Reader Follow Recommendations
Ama daha yakından bakıp bütün mutsuzluklarımızın nedenini aradığımda… gerçekten de güçlü bir saik buldum, ki o da fâni ve âciz insanlık durumunun doğal mutsuzluğudur. Üzerinde kafa yorulduğunda görülür ki, hiçbir şey bu mutsuzluğu teselli edemez.
İnanç bedensel bir alışkanlıktır. Eğer inanmak istiyorsanız, inanıyormuş gibi davranın. Çok geçmeden zihin de onu takip edecektir.
Sidik torbandan yüz testi ya da bin testi şarap geçmiş, ne fark eder!.. Hayatta da bir piyeste olduğu gibidir - ne kadar uzun sürdüğü değil, ne kadar iyi oynadığıdır önemli olan. Onu hangi noktada sonlandırdığının ne önemi var? İstediğin zaman bitir; yeter ki iyi bir bitiş olsun bu.
Mutluluk insanlar için yapay bir ruhsal durumken, kediler için onların doğal halidir. Doğalarına aykırı bir ortamın içinde sıkışıp kalmadıkları sürece, asla kedilerin canı sıkılmaz. Can sıkıntısı kişinin kendisiyle yalnız kalma korkusudur. Kediler kendileri olmaktan mutludurlar, insanlar ise kendilerinden kaçarak mutlu olmaya çalışırlar.
Kedi nefreti çoğu kez, mutsuzluğa batmış insanların kendilerine duydukları nefretin, mutsuz olmadığını bildikleri canlılara yönlendirilmiş halidir.
Evim bana şunları söyledi: “Beni bırakma; zira burada geçmişin yatıyor.”
Yol ise şöyle dedi: “Gel ve beni takip et; zira senin geleceğin benim.”
Ben de evime ve yola şu cevabı verdim: “Benim ne geçmişim ne de geleceğim var.”
Burada kalırsam kalışım bir gidiş, gidersem de gidişim bir kalış olur.
Aslında sadece kendimizle konuşuruz, fakat bazen başkalarının bizi duyabileceği kadar yüksek sesle konuşuruz.
Aynı anda hem gülüp hem de zalim birisi olamazsınız.
Gevezelerden sessizliği, tahammülsüzlerden hoşgörüyü ve insafsızlardan şefkati öğrendim; fakat gariptir ki bana bunları öğretenlere hiçbir şekilde minnettar değildim.
Bana şöyle diyorlar: “ Kendini tanırsan tüm insanları tanırsın.” Ben de , “Sadece tüm insanları keşfettiğim zaman kendimi tanıyacağım.” dedim.