Ey aşk beni yağmala,
Ateş et arka arkaya beni tara,
Bilsin, hiçbir şey umurumda değil.
Dağlarim yaralarımı çabuk geçsin.
Öğrenirken hasretinle sevişmeyi,
Gözyaşlarım akabilirler özgürce,
İçimde öyle güzelsin ki, onu kirletmeyecegim seninle.
Şimdilik olan biten her şeyi sadece sabır ve sükun ile karşılıyorum. Elimde olanın tümü bu değil tabiki ama her şeye öfkemi kusarsam içimde insanlari sevmeye ve insanlığa dair bir şey kalmayacak diye düşünüyorum
İnsan yaratmayı ve yol açmayı sever, bu tartışılmazdır.Peki,o halde insan aynı zamanda neden yıkmayı ve kaosu büyük bir tutku ile sever ki? Hadi bunu bana anlatın da göreyim