Çocukluğumda,bisikleti yok diye bisikletimi paylaştığım bir Mehmet vardı.Kötü yaradılışlı bir çocuktu.Huysuz,bencil ve merhametsizdi.Dürüst olmam gerekirse,bisikletimi de vermek istemezdim ona çünkü sevmezdim.Ama annem"Furkan,onların durumu yok,arkadaşını incitmeden onunla bisikletini paylaş"dediği için kıramazdım annemi.Dün bir iş ilanına başvurdum.Başvurduğum iş;yayınevlerine taşeron kitaplar temin eden yarı kurumsal küçük bir şirketin editörlüğü.İş görüşmesine gittiğimde karşımda Mehmet vardı ve patron olmuştu.Mülakat esnasında soğuk bir iletişim kurdum ve odadaki aşırı negatif enerjiden fazlasıyla etkilendim fakat çaktırmadım.Mülakatın yarısında da bir bahane uydurup çıktım zaten.
Not:Mehmet,lise mezunu(patron)
Ben,üçüncü üniversitesini okuyan kişi(iş arayan)
Utanmıyorum.Utansam bu kadar cesurca bir iletiyi paylaşmazdım zaten.İçimi dökmezdim.Neden utanmıyorum:Çünkü dünya;şerefsizliğini,adaletsizliğini,onursuzluğunu;şerefli,adaletli,onurlu insanlara yapar.
Son not:Kendimle gurur duyuyorum.Dik durmaya ve olduğun gibi kalmaya,yaşamaya devam!