Benim, kendimi hapsettiğim o karanlık köşede durmamı istiyorlardı hep.
Sayfa 510
Acımı saklı tutan o eğreti kapı bir anda ardına dek açılmış ve tüm bedenim bu acıyla kavrulmuştu. Nefes alamıyordum.
Sayfa 479
"Ama şimdi anlıyorsun değil mi?" diye sordu şaşkın bir hâlde. "Neden o kararları vermek zorunda olduğumu... Herkes kendi yöntemleriyle hayatta kalır."
Sayfa 467
Okur Takip Önerileri
Ona duyduğum sevgi o kadar saf ve dolambaçsızdı ki...
Sayfa 458
Ona duyduğum özlem bitmek bilmez bir acıya bırakmıştı yerini. Ve acı beynime oyunlar oynuyordu.
Sayfa 440