Bir şair ki,her cümlesi muntazam.Muhayyilesi derin bir hakikât,özü şuurlu bir kabiliyet ve kendisi istifâde edilmesi gereken yaşamış,nefes almış bir kitap...
Çile benim başucu kitabım. Defalarca okuyup bitirdiğim;satır aralarında durduğum,dinlendiğim,düşündüğüm,takıldığım... Ama hiçbir zaman benim için bitmeyen de bir kitap. Bazı şairleri
Filibeli Ahmed Hilmi, Tanzimat ve Servet-i Fünûn edebiyatı dönemlerine tanıklık etmiş;o yüzyılın sosyal,siyasal ve edebî havasını solumuş biri. Aynı zamanda bu iki ekolün atmosferinde kalemiyle kendisi olmayı başarabilmiş; ama ön plâna çıkmamış ya da çıkarılmamış(!) ender kişilerden. Yaşadığı iniş çıkışları,sürgünleri,materyalist ve masonik
Kitap takdir edersiniz ki çoğunuzun bildiği, okuduğu, aşina olduğu bir eser. Hakkında birçok değerlendirme, eleştiri, övgü, rivayet vs duymanız kaçınılmaz. Bilinen bir eser olsa da inceleme olarak birkaç söz bırakmak istedim ben de kenara.
Benim kitapla tanışmam aslında lise yıllarıma dayanıyor. Goethe'yi Faust ile tanıma ve okuma gibi bir
Şahsi fikrim dolayısıyla özel mektuplara dayanan edebi metinleri okumayı çok tercih etmezdim. Kişi hangi koşulda ve niyette yayımlarsa yayımlasın sanki birinin özel alanına girmek, birinin hayatına gereksiz yere dahil olmak gibi gelirdi. Tahkiyeli metin dışında, birinin doğrudan özel hayatını ele veren satırları okumak müsaade edilmiş dahi olsa
Edebiyatımızda hiciv şairi denilince akla pek çok isim gelir. Hatta belki de ilk Nef'î, Neyzen Tevfik ve Aziz Nesin'i düşünür ya da hatırlarız. Bu isimleri diğerlerinden ayıran husus, özellikle bu türle yoğunlaşan dikkat çekici örneklerle öne çıkmalarıdır. Yoksa elbette bir Necip Fazıl,Namık Kemal,Tevfik Fikret,Yahya Kemal gibi şairlik
