Şehriban YAMAN
Şehriban YAMAN
@Sehribanyy
İçimde çalkalanan bir dünya!
Öğretmen
YYÜ/ Master
Silopi
977 reader point
Joined on May 2020
Şu anda okuduğu kitaplar
Ben Sâye, yaşamın ucundan ölümün soluğuna her tüneyişimde kendimden düşüp kendime erişmek için harcadım nefeslerimi. Soluğumun kısaldığı her an umudumun yükselişiyle yeni bir ben daha bekledim. Gelecek ve gelmeyecek olanlar için. Düşüşüm ardından k'alkışlarla yükselirken eğilip düştüğüm yeri bir daha sevdim. Sizler de benimle düşen ve üşüyen yüreğinizi bir daha sevmeye yeltenecek karşılığını umduğunuzdan daha az gördüğünüz de bile yola devam edeceksiniz. Çünkü umduğumuz ile bulduklarımız arasındaki derin bir uçurumdur dünya. Düşmeden uçmayı öğretemez hiçbir kuşa...
İnsan kaderini değil, kader insanı seçer.(syf281)
diyen yazarın, kader kumaşını karakterlerine nasıl biçtiğini görüyoruz yol boyunca.
Çaresiz kabullenişlerden tükenmiş olmalı ki isyanını her karakterinde farklı seslerde ifade etmekten vazgeçmiyor.
Uyanıkken, uyurken, yürürken, kaçarken; çocukken, yetişkinken, ölmek üzereyken;
kargayken,
"Taştan fışkıran bir pınar ol, suyu tutan bir kuyu olma."
Sevgili Coelho, bu cümleyle kitaba dair meramını özetlemiş diyebilirim.
Kuyunun içindeki suyu tercih ettiğimizde esasında karanlığı, derinliği, boşluğu, ulaşılmazlığı ve duvarlar içine sıkışmış yalnızlığı da tercih etmiş oluyoruz.
Bu durumda, ne kendimize ne de başkalarına aydınlığı ve renkleri tarif edemeyiz. Peki kim çekip kurtaracak bizi bu şizofrenik kuyudan?
Derinlik sesimizin duyulmasına mani olacak ki çektiğimiz yalnızlıkla beraber bizden başka kimselerin var olmadığına da inanacağız.
Ama yine de sen ordasın sevgili ölüm! Havada, karada, suda, kuyuda... Belki en çok kuyuda!
O vakit bu boşluğu seninle doldurabilirim ancak, hadi başım göğe ersin diye bana bir çift kanat tak!
Tak tak tak... göğe değecek sanarken tabutun kapağına çarptı kafamız.
Kuyudan kurtulmak için tabutta sıkışmak ister mi ki insan?
Bu yüzden ölmek istemiyor Veronika!!!
Reader Follow Recommendations
Varoluşun, saçma derecesindeki bir parçasıyız!
Varoluş mu saçma varoluşumuz mu?
Neden varız bunca saçmalıkta?
Varoluşçu edebiyatın en önemli isimlerinden olan sevgili Camus, yine apayrı bir sorguya sürüklüyor bizi; sürüklüyor, götürmüyor, sürüklüyor bildiğiniz. Saçınızdan tutup da kocaman bir vebanın içine doğru hem de!
Umut, sevgi, acı, kötülük ve en önemlisi inanç... yani iyi ve kötü tüm Insanları ortak bir duygu çatısı altında bu duygulardan hangisi içinde sonsuza kadar bir arada tutabiliriz, işte bunun cevabını veriyor!
Ben hayatımı hep iyiliğe ve güzelliğe adamışım ama sense hep kötülüğe ve yıkıma!
Ben, en başta çocukların ve tüm insanlığın yaşamı hak ettiğini savunurken sense öte yandan kaosa, savaşa ve ölüme doğru dört nala koşarken seninle ortak neyi paylaşabiliriz?
Cevap: "korku"
Bir daha eskisi gibi olamama korkusu; kendi kabuğuna sıkışıp "yapayalnız", sessiz ve çaresizce ölme korkusu!
Işte bu korku kimseyi kimseden ayıramıyor!
Camus, varoluşumuzun en temel sorgusunun bu noktada başladığını anlatıyor; bir daha varolamayacağımızı düşündüğümüz yerde ve zamanda!
Bir "Veba'nın pençesinde!"
Kaçın, kurtarın kendinizi, size de bulaşmadan çünkü bir daha hiçbir şey eskisi gibi olamayacak!
"YALANIN GÜCÜ DOĞRUNUN GÜÇSÜZLÜĞÜNDEN DEĞİLDİR. YALAN TEŞKİLÂT KURMUŞ, DOĞRU YALNIZDIR."
Tamamen yalan, hile, liyakat üzerine kurulmuş bir düzenin çarkına çomağı "doğru" sokmaya çalışsa da yapacağı tek şey arı kovanına çomak sokmak olur.
Geriye iğneden kaçabilme mücadelesi başlar.
Bugün değil, yarın ama elbet bir gün bir yerden koca bir eşek arısı çıkar bulur; iğneyi çuvaldıza batırır, ucundan emekler çamura batar da batar.
Kör ebe oynayanlar saklanmak için uzak köylere sürülür.
Kör ebeler bir de üç maymuna dönerler birden;
"GÖRMEDİK , DUYMADIK, BİLMİYORUZ"
Doğrunun tam bel kemiği kırılacakken bir başka doğru gelir de ona dayanak olur ama bel gitti bir kere; şimdi geriye topallı yollar, yollar,yollar...
Yol uzun ve bir de arkadan teneke sesleri, bir tek kişi dışında kulaklar sağır!
Ama o bir kişi binlerin sesi...
