zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı.
yıldızlar, şu küçücük dünyadan öylesine uzaktaydı ki kimi âlimlere göre ışınlarının dünyaya ulaşıp ulaşmadığı bile şüpheliydi; her türlü çilenin çekileceği, her şeyin mümkün olduğu ücra bir noktadaydılar ve gecenin gölgeleri kopkoyuydu..
umutsuzca, gönülsüzce, tek düze.. yalnız karınlarını doyurmak için yaşıyordu insanlar. bir çok şeyden vazgeçmiş, usanmışlar, yaşama güçlerini yitirmişlerdi..