Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçarlar, zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tabii olanı kabul eder, ortada ne hayal sükutu ne inkisar kalır.
Kim olursa olsun temasa geldiğim herkesi düşman, hiç değilse muzır bir mahluk telakki ediyordum. Seneler geçtikçe bu his kuvvetini kaybedeceğine şiddetlendi. İnsanlara karşı duyduğum şüphe, kin derecesine çıktı. Bana yaklaşmak isteyenlerden kaçtım. Kendime en yakın bulduğum veya bulacağımı zannettiğim insanlardan en çok korkuyordum. ’’O bile böyle yaptıktan sonra!’’ diyordum.
‘’Nereye gideceksin?’’ dedi.
Hayret ettim
‘’Bilmiyor musun?’’ dedim. ‘’Fabrikaya!’’
‘’Bugün gitmesen olmaz mı?’’
‘’Olur fakat neden?’’
‘’Bilmem. Bütün gün yanımda olmanı istiyorum.’’
Reader Follow Recommendations
Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
Sayfa 82Kitabı okudu
S tekrar paylaştı.
" Belkide insan... en büyük utancı... kendine en yakın hissettiklerine karşı duyar . "
