Tanıdığım yazarların uzun kitaplarını okumaktan zerre tereddüt etmem ancak zaman, herkes gibi, benim için de çok kıymetli. Aldığı ödüle istinaden, oldukça uzun olmasına rağmen okumaya başladım. Oldukça akıcı bir dille yazılmış, son derece dramatik bir olaydan yola çıkarak 13 yaşında bir çocuğun iç dünyasında olup biteni aktarırken, yetişkinlerin tuhaf dünyasını da çarpıcı biçimde aktaran derin bir hikâye. Ancak yorumlarda yazan, "elimden bırakamadım, içinde sürüklendim, merak ettim" gibi görüşlere ne yazık ki katılamayacağım. Uzun hikâye ile uzatılmış hikâyenin farklı olduğunu düşünenlerdenim. O yüzden zaman zaman çok sıkıldım. Buna yol açan en önemli etken; yazarın daha kitabın en başında neredeyse tüm hikâyeyi ortaya koymuş olması olabilir. Kitap benim için daha en başında "merak" unsurunu maalesef bertaraf etti ve sonrası hiçbir şekilde sürpriz olamadı. Bu yazdıklarım bir eleştiri değil tamamen subjektif değerlendirmelerimdir. Zira bu kadar uzun bir kitap okuyacaksam, ya o hikâye beni alıp sürüklemeli, ya öyle bir dil şöleni olmalı ki onun hatırına sürüklenmeliyim. Eğer geride okumak istediğim çok fazla kitap olmasa, kafayı çok yormadan vakit geçirmek için okuyor olsam çok beğenebilirdim. Ama hal böyleyken iyi yazılmış ama uzatılmış bir hikâyeden öteye geçemedi benim gözümdeç
657.jpg){kind=small}
