Yine bir gün sensizliğimde boğuluyordum. Beynim yelkenleri bırakmış, vücudumu sanki kalbim yönetiyor gibi. Beynimin tek görevi seni düşünmekti kalbim ona bu görevi vermişti. Kalbim görevi ise senin için atmaktı. Her atışında senin ismin yankılanıyordu tüm hücrelerimde. Anlam veremiyirdum bu olaylara durdum ve kendime "kendine gel❕ " dedim içimden. Senin sana anlatmam lazimdi. O gözlerini bakışlarını beni kendine nasıl bağladigini. Sahi seni sana anlatsam nasıl anlatırdım. İlk gözlerinden başlardım o siyaha çalan gözlerinden her baktığımda kalbimin cız edeşinden bahsederdim sana gözlerinden gözlerimi alamayışımı anlatırdım tamamen o gözlerin içinde kayboluşumu. Bir şeylerle uğraşırken yüzünün aldığı şekilden dolayı çıkan o bir ömre bedel gamzelerini anlatırdım sana, ıssız bir sonbahar akşamında. Sana seni anlatmanın ne kadar zor olduğundan bahsederdim o duygusuz gözlerine bakarken. Seni sevdiğimi kendimden bile saklarken sana söylemenin ne kadar zor olduğundan bahsederdim sen beni sevmezken bile seni ne çok sevdiğimden bahsederdim. Her zamanki gibi yalnızlığında boğulurken bunları düşündüm ve sensizligimde en dibe kadar devam ettim . Sonunda bir sahile vurdum.🖤