Zekâ, sevdiğim ve kendimi ait hissettiğim insanlarla arama bir duvar ördü. Fırından kovulmama sebep oldu. Şimdi eskisinden daha yalnızım. Merak ediyorum, Algernon ’ u diğer farelerin de olduğu büyük bir kafese koyduklarında ne olacağını çok merak ediyorum. Ona arkalarını mı dönecekler?
Uyku, hissederek yapabildiği son iş. Elinde kalan son huzur. Rüyaları ise yeryüzünde bir türlü arayıp da bulamadığı evi.
Bütün hayatımız boyunca beklediğimiz ve nereden geleceğini bilmediğimiz huzuru arıyoruz. Ve tükenmez huzur arayışımız hayatta kalmamızı sağlıyor. Aslında yalan söylüyorum. Ben hiçbir şey aramıyorum ve beklemiyorum. Sadece duruyorum. Kaçanı da durduruyorum. “Durun!” diyorum. “Gitmenize gerek yok. Onlar size gelirler.”
Reader Follow Recommendations
“Bir insanın beklerken yapabileceklerinin sınırı yoktur. Bazıları devlet başkanı, bazıları sihirbaz, bazıları da deli olur sıkıntıdan. Bense en üstün yaratık olduğumu kanıtlamak için kendime, hiçbir şey yapmadan bekliyorum.”
“Uyumadım. Pişman olmadım. Kendimden bile. Ben gerçektim. Dünyanın en gerçek adamı! Bana ait bir gezegen bulana kadar insanlara ve kendime zarar vermeye devam edeceğim... Biliyorum, beni linç edecekler.”
“Seversin vazgeçmeyi. Bu işten de vazgeç. Mutluluğundan vazgeçtiğin gibi!
“Ve yaşam, amacına uyulduğunda daha da güzelleşiyordu. Kısacası küçük yavru, kendisini saran düşmanca ortama karşın, içinde bulunduğu çevreyi eni konu seviyordu. Yaşıyordu, alabildiğine mutluydu, kendi kendisiyle kıvanç duyuyordu.”
“Küçük yavru insanlar gibi düşünebilseydi, yaşamı oburca bir hırs, dünyayı ise avlayanı ve avlananı, yeneni ve yenileni ile bitmek bilmeyen bir kovalamacanın, yok eden sayısız tutkuların egemen olduğu karma karışık, kör, şiddete dayalı, düzensiz, tümüyle rastlantılara bağlı, acımasız, plansız, sürekli bir kargaşalık olarak niteleyecekti.”