Sevgi

Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım...
Reklam
Dışımız serseri, İçimiz kütüphane
Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta...

Reader Follow Recommendations

See All
“Sevebildiğim kadar insanım ben On gram arsenik yeter canıma Beni düşünme”