insan sonucunu kendisinin değiştiremeyeceği şeyleri çok da düşünmemeli
artık görünmüyor mevsimde hüzün
bulutlar bir garip rüyaya dalmış
ufukta güneşi ağlatan yüzün
bir mültecî gibi tenhâda kalmış
evet, ilmektir boynumdaki
ama
ben kimsenin kölesi değilim…
Okur Takip Önerileri
Bir hengâme sarmış cümle alemi
Ne gül kalmış, ne de bülbülün dili
Baran-ı Bahar
Bir gün gelir, müzeyyen ağaçlar, şuh çiçekler, yeşil çayırlar bir nefha-i
müncemide-i şitâ ile kuruyarak, solarak, sarararak harap olurlar; yapraklar düşer, çiçekler teverrüm eder, çayırlar çatlar, tabiat ölür.
Fakat hınçlı yağmurlardan sonra yine bir gün bu ağaçlar, çiçeklenir, çayırlar titreşerek serpilirler; bir hayat-ı nev, bir ra'şe-i zindegî, bir taravet-i emel gelir: yeniden bahar olur.
Benim de müzeyyen ümitlerim, nihayetsiz emellerim, mes'ud aşklarım gizli kederlerin, gayr-i mahsûs elemlerin dest-i kahrında kurudu, soldu, sarardı: ruhum öldü.
Fakat benim ruhumun, benim bu zavallı kurumuş ruhumun baharı gelmiyor!...
Mekânlardan münezzehtir senin zât-ı şerîfin cânâ
Nedir bu kalb-i vîrânımda mihmân olduğun cânâ
Nazım Hikmet
"Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek. Sonra belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek..."
Şimdi nasıldır bahçemin hâli ey bahar meltemi, söyle
Çünkü bülbüller figan ediyor, böyle gamlı telaşlı
Gül nedir ki senin can alıcı güzelliğin karşısında
Sen çiçekler arasında, dikenler içindeki gül gibisin
Ey şifa kaynağı mücevher, hastalarına bir bak,
Merhem elinde fakat bizi yaralı bırakıyorsun
Bir ömür daha lazım vefatımızdan sonra,
Çünkü bu ömrümüzü sadece umutlanarak geçirdik.