Kitabı aldığımda yumuşak bir eser bekledim. Hüzünlü olacaktı, belki biraz naif, ama kesinlikle sonunda bir şeylere dair umut bırakacak kadar gri bölgede bitecekti.
Olmadı.
Bu kadar acı yeter, dedikçe bir yeni acı türü daha katıyor yazar metne. Bu sefer biraz umut diyorsun, hayır, bakın, bir acı türü daha var, diyor.
Ben bu kadar acı sonun tek bir kitapta toplanmasına alışık değilim. Vurma dedikçe vuran bir kitap oldu ve vurduğu halde bir kez olsun devam etmemeliyim duygusunu yaşatmadı bana.
Kesinlikle okunmalı, neden diye sorulursa bir sebep vermek çok zor, ama kesinlikle okunmalı ve arada sırada hatırlanıp uykuların kaçmasına sebep olmalı.
Acılar arasında insanı gerçekten perişan eden ve en kederli olanı diyebileceğim, Mathias'ın dramıydı. Keşke Mathias bunları yaşamasaydı.
Keşke hiç kimse bunları yaşamasaydı.
395.jpg){kind=small}
