İnsan sadəcə olaraq belə proqramlaşdırılıb: həyatının sonuna qədər gözləməli və ümid etməlidir. İnsanı bu çətin həyatda yaşatan ümiddir. Gözəl gələcək ümidi bizə təslim olmağa imkan vermir. Elə mən də yaşadığım ruhi və psixoloji gərginlikdən qurtulacağıma ümid edirəm...
Uzun illərdir ki, içimdə böyük bir boşluq var. Özümü öz həyatımda yamaq kimi hiss edirəm. Həyatda hər şey mənə süni gəlir. Sanki həyatım tamamlanıb və bitib. Mən artıq öz həyatımı yaşamıram. Sanki rol oynayan bir aktyoram.