Kitabın ilk yarısında bildiğimiz aşka dair bir konu yok. Dili açık ancak atıflı. Kitabı okumadan önce daha başka yollardan geçmiş olmanız gerekli. Tanıdığım manzaralı cümlelerle karşılaşınca okumaktan keyif aldım. Kimi bölümlerde atıflarda yetersiz kaldığım için de kendimi yabancı, herkesin konuyu bildiği bir toplulukta konuşmak için can atıp da iki kelam edememiş gibi hissettim.
Kişilere gelince, onlara dair göze çarpan ilk özelliklerle beraber anılıyor isimleri. Kırmızı elbisesi ile sırt dekoltesi açık Alba gibi ya da yüzü sivilceli avukat.
Olayların akışı birden durdurup direkt okuyucuya olan anlatımlar mevcut. Başta garip gelse de sonrasında yazar ile hangi kısımda göz göze geleceğinizi biliyorsunuz.
Konular birden başlıyor ve birden bitiyor. Arkadaş çevresi hem sabit hem de değil. Karakterler birden olaya dahil oluyor ve olayların nasıl başladığı okuyucuyu pek de ilgilendirmiyor, gerçekten ilgilendirmiyor ve öncesine dair bir merakınız olmuyor. Çünkü Belacqua böyle biri. Ayrıca, kitabın son yarısında da aşka dair (bildiğimiz) bir şey yok. Kitap sonrası Beckett ile arkadaş olmak için onu zorlama kararı aldım.
