Spenets

Ne demeye yaratıldım ben? Kim beni yaratıp mahrum etti Böyle güneş ve ay altında dolanmaya Açık göklerin altında, ebediyen?
Reklam
Beni teselli eden tek şey, ölümden sonra yok olma ümidiydi. Orada yeniden hayata gelme düşüncesi, beni korkutuyor ve yoruyordu. Daha içinde yaşadığım dünyaya bile alışamamışken, başka bir dünya benim ne işime yarardı ki?...Ama ne yalan söyleyeyim, yeniden dünyaya gelip yaşamam gerekiyorsa hislerimin ve düşüncelerimin uyuşmasını isterdim.
Öyleleri vardır ki, henüz yirmisindeyken can çekişmeye başlar. Ama çoğu kişi sadece öleceği sırada, adeta yağı biten kandil gibi yavaş yavaş söner, can verir.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
Tek korkum, henüz kendimi tanımamışken yarın ansızın ölüvermek! Zira hayattaki tecrübelerimden, benimle başkaları arasında nasıl korkunç bir uçurum olduğunu fark ettim ve mümkün mertebe susmam, fikirlerimi kendime saklamam gerektiğini anladım.
Nasıl kolayca söyleyiveriyor bunu. Sevmek! Kelimelere herkes kendine göre bir anlam, bir değer veriyor galiba. Bu değerler aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dil konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu?
Reklam