"Yüzünü gizleyince dehşete kapılırlar," diyordu mezmur, "Soluklarını kesince ölüp toprak olurlar. Ruhunu gönderince yaratılırlar ve yerin yüzünü tazelersin. Rabbin izzeti ebedi
olsun."
Ölünün yüzü ciddi, sakin ve azametliydi. Soğuk alnında, sımsıkı kapanmış dudaklarında ufacık bir kıpırtı bile yoktu. Dikkat kesilmişti. Ama şimdi kavrayabiliyor muydu ki bu yüce sözlerin anlamını?