pavlov’s dog
@StabatMater_
DM Kullanmıyorum.
“Boğazlanan bir çocuğun kanı gibi aktı zaman.” - Nazım H. R.
youtu.be/z_8ksxIc0sM
Ecz.
Üniversite
27 Eylül
120 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sana Bir Tanrı Getirdim
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
Hani sen iyiydin
Halden anlardın
Hani sen git demiyecektin bana
Ve ben herşeye rağmen gelecektim
İçimde bir umut
Ellerimde olgun meyvalar
Dünya nimetleri
Okur Takip Önerileri
Aranan
Çoğu kez yarım bıraktığım bu yazıyı artık bitirmek istiyorum. Yazarken daha çok yorulduğum bu kelimelerden kurtulmalıyım. İçimdeki laneti atıp kurtulmak için. Bu boşluktan kurtulmak için.
Çok yoruldum davranışlarımdan, düşüncelerimden, sayılardan, objelerden, bana hayatın anlamsızlığını hatırlatan insanlardan, her sabah güneşin doğuşundan. Öyle bir noktadayım. İnsanların nasıl yaşayabildiğine anlam veremiyorum. O kutsal gücü nereden bulduklarını anlayamıyorum. Benimkisi bir kara delik değil. Kendi kendime kurduğum acı çektirme sistemi de değil. Neden böyle oldu, niçin bütün zevklerim elimden alındı? Bilmiyorum. Neden nefes almak bana bu kadar ağır geliyor ve neden yaşamdan bir türlü sıyrılamıyorum?
Bu hayatın sırrına da eremedim ki böyle bir şey için ne en ufak bir bilgim var ne de azmim. Öyle derinden ah çekmeler de beni rahatlatmıyor. "Kaç diyor hemen, bırak hayatını." Beni çaresiz bırakan şey ise öldüğüm zaman ne yapacağımı bilemiyorum. Zamanı durdursam ne yaparım o boşlukta? Kaçsam nereye kaçarım? Hiçbir şeye ait hissetmiyorum kendimi. Ne şu ana ne de yarına ait değilim. Bu odaya, bu eve, bu şehre, bu gökyüzüne, bu içi belirsizlik dolu geleceğe ve yine içi belirsizlik dolu mezarlara. Yaşamak bu kadar sancılı olmalı. Her şeyde çok fazla anlam arıyorum. Bedensel hiçbir sorunum yokken zihnen kendimi ağır hastanelik verem ettim. Yoruldum. Yaşama umutsuzluğu olmadan yaşama umudu olmaz diyor Camus. Tek söyleyebildiğim bu kendime. Artık ne için yaşayacağımı bulmam lazım. Daha fazla aramak için çabalayabilir miyim, bilmiyorum.
Üstüm başım çamur içinde
Yanıp sönen ışığına düşe kalka giderim.
Nazım Hikmet Ran 
Son Şiirleri