İclal Aydın'ın okuduğum 2. Kitabı. Üç Kız Kardeşin devamını sabırsızlıkla bekledim. Birinci kitaptaki yoğun duygular burada da devam etmekte. 1. Kitabında beğenmediğim tek yönü olan bölümlerin olmaması , burada ustalıkla belirlenmiş.
Okuyucuyu derinden etkileyen bu masalı az önce elimden bıraktım. Dedikleri gibi, bu gün son sayfayı okumanın hüznü var içimde... Sayfa 390 lara kadar kahkalarla okuduğum kitabın , gerisini elindeki oyuncağı alınmış çocuk gibi ağlayarak okudum. Hikaye o kadar içten etkiledi ki beni cümlelere dökemiyorum.
Ailemin hayatımdaki yerini dahada benimsedim. Onlar olmadan bir boşluk hissiyle yaşamanın ne kadar zor olabileceğini düşünüyorum şu anda. Ne kadar şükretsem az. Bunu anlıyorum... Ama bazen anlamak yeterli kalmıyor. Anladıklarımızı hayata geçirmek gerekiyor...
Kitap hüznü , aşkı , ümiti , heyecanı , pişmanlığı , dostluğu , sadaketi , tarifsizliği her şeyi barındırıyor içinde. Her şeyi hissettim , şu kitabı okuduğum bir kaç günde... Umarım 3. Kitabıda yazılır ve okuruz.
Kesinlikle insanda bazı duyguları yeniden ortaya çıkaran bir eser. Kitabı okuduktan sonra artık hiçbir şeyi bekletmeden yapma ve düşüncelerimi açıkça söyleme kararı aldım.
Gerçek bir roman. İnsanın ömründe mutlaka okuması gereken bir eser bana göre. Kitapların en büyük özelliği bence zorluklar yaşamadan , doğru kararlar alınmasına yardımcı olmasıdır. Bu eser içinde , insanın yaşamı boyunca aldığı kararların sonucunun önemidir , yapılan yanlışların ortaya çıkardığı sorunların ispatıdır...
İyi okumalar.