"İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana denk düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır."
|| Stefan Zweig
Yaptığınız şeyler için pişmanlık zamanla geçer, ne var ki , yapmadığımız şeylere pişmanlığın çaresi yoktur.
Nefes alamadım diyorum sana. Nefes alamadım. Omuzumdaki ağırlığın dahasını hissettim göğsümde. Kaburgalarıma çiçekler ekeceğim yaşta, birer birer mezar taşları diktim. Ölmeyen bir cesedi tabuta sığdırdılar, gıkımı çıkarmadım.
Kaybettiğim ışığımı. Gülen gözlerim gülmez oldu. Kanadımı kırdılar benim. Gülüşüm, bakışım, susuşum, sözlerim, hepsi değişti…
Nasıl oldu böyle ?
Yorgunum ben dinlenemiyorum. Kırgınım kırıklarımı toparlayamıyorum. Hayallerim var, kuramıyorum. En acısı da çekip gidiyorum, arkamda bıraktığım kırgınlıklarımı unutamıyorum…
Reader Follow Recommendations
...içimi dökecek gerçek bir dostum olmadan yapayalnız yaşadım.
