Kitaba "bir insan yalnızlığa ne kadar dayanabilir?" sorusunu merak ettiğim için başlamıştım. Kitabın sonuna doğru hem Drago hem de kendim için hüzünlendim. Etkileyici ve müthiş manidar bir kitap. Zaman akıp gidiyor ve aldığımız kararlar çok mühim...
Yavaş yavaş güveni azalıyordu. İnsanın, tek başına olduğu ve hiç kimseyle konuşamadığı zaman bir şeye inanması çok zordur. İşte tam da o dönemde, Drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde diğerlerinin, duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti.