Zor, doğup büyüdüğüm çocukluğumun, gençliğimin, yıllardır yaşadığım evi bırakıp gitmek zor geliyor insana. Hayatımda ilk defa taşınmanın burukluğu var içimde belkide. Eşyaları toplamak zoruma gitmiyor da anıları toplamak ağırıma gidiyor odamdan bir bir. Eski hatırlar gün ışığına çıkıyor tozlanmış sandıkların içinden. Bazılarına gülerken bazılarına ah demeye yetmiyor yüreğin. Her eşyayı her anıyı bir bir yerleştiriyorsun kutulara. Ama evin her köşesinde yaşanmış anılar, bazı geceler mutluluktan güldüğün, bazı geceler sessizce ağladığın, dertlestiğin duvarları ise toplayıp götürmek imkansız. Anladım ki taşınırken kolilerin arasında buluyor insan yüreğini! Alışkanlıklardan vazgeçmek zor geliyor insana. Yaşanan komşuluklar, dostluklar, aşklar...