Uzun bir aradan sonra çok etkilenerek okuduğum bir kitaptı. Normalde reelde Kemal'i görsem yerden yere vururum, yanlışına , takıntısına laf ederdim de o kadar güzel işlemis ki. Bir adam bu kadar sevmiş olabilir mi dediğim kısımlar oldu. Kitabı okurken evet bu aşk diyorum, kapatınca kitabı hayır bu aşk değil bu bir takıntı ve yaşadığı duygular sağlıklı şeyler değil. En üzücü kısımlardan biri de böyle takıntıları olan insanların da hala var olması. Evet belki hiçbirinin bir müzesi yok ama bu şekilde iki kadından kopamayan çok takıntılı insanlar var. Buna aşk denilmez. Bence aşk başkasına zarar vermez, başkasını kırmaz ve tek kişiye bakabilir. Buna ragmen okuduğumuz zaman ne güzel aşk diyebiliyordum sonrasında bu fikir geçip gidiyordu.Kitabı açınca beni içine çekmeye devam ediyordu. Müzeye bir an önce gitmem gerekiyor ama bu müzeye gidişim de benim için özel olarak kalmalı bence. Kitabı okuyan ve benim için özel bir insan ile gitmeliyim. O özel insanı bulmak gerekiyor ve bu kitabı onunla da tartışmam lazım. Bu kitap gerçekten aşk kitabı mi yoksa takıntılar ile oluşan bir kitap mı? Aşk demek istiyor bir yanım diğer yanım hayır o Kemal'in yaşadığı aşk değil kendine gel dedirtti. Sona geldikçe hüzün çöktü üzerime. Bu kitabın etkisinden uzun süre çıkamayacağım.
