Birini çok sevdiğin zaman, onun sevdiği her şeyi seviyorsun.
Benliğin sanki bırakıp gidiyor seni.
Onunla birleşiyorsun. Geçtiğini bile fark etmediğin uzun zamanların ardından, asla gelmeyecek sandığın o an gelince, benliğinden vazgeçip koştuğun kişilik de senin çoktan vazgeçtiğin senden vazgeçince, geriye bir hiç olarak kalıyorsun.
Sıfırdan başlamak kolay mı? Yeniden doğurmak kendini..
Yeniden doğrulup ayağa kalkmak, bir daha asla vazgeçmemek üzere tekrar kendi benliğine kavuşmak.
Kolay mı, sevdiği her şeyi sevdiğinin, sevdiği her şeyden nefret etmek. Seni sevdiği için kendinden bile nefret etmek.
Sonra tekrardan kendini sevmek. Kendin için. Sen olduğun için.
Bir daha kimseyi kendinin önüne koymamayı öğrenerek, önce ben demek için kendine sözler vererek.
Kolay mı başarıyla çıkmak bu süreçten?
Kolay mı kendine yaslanarak dimdik yürümek?