Taner Haliloğulları
@Taner1989
Okumuyorsa gönül verme.
Edebiyat Öğrt.
BOLU ABANT İZZET BAYSAL ÜNİVERSİTESİ
İSTANBUL
Planet Earth
7 reader point
Joined on March 2021
Taner Haliloğulları tekrar paylaştı.
"Evet, geçen artık geçmiştir, gelecek zaman ise meçhul ve müphemdir.
Hayatından nasibin ancak hal,yani şu geçmek üzere olan demdir.
Maziye dönmek mümkün olmadığı gibi istikbal ümidi de cansızdır.
Onun için bugünkü iş bugün yapılmalıdır.Yarına bırakırsan o (yarın)lar mahşere kadar sürer."
"Kolay elde edilmiş bir saadet mi, yoksa insanı yücelten ızdırap mı daha iyidir?"
Yaşaması gereken kişiyle öldürdüğü kişi aynıydı
Reader Follow Recommendations
Farkında mısınız bilmem, kimse kendi acısını bile duymuyor artık. Kimse bir başkası için kederlenmiyor. Birbirine ihtiyacı olanlar özenle uzak duruyor birbirinden. Küçücük çocuklar bile yalnızlığın bilimini yapıyor.
Gidelim buradan... Bak uyuyamıyorum yine. Senin de uykuların defolu, bölük pörçük. Huzur içinde uyuyabileceğimiz bir yerlere gidelim.Gidelim buradan. Ya sen bana gel ya da ben geleyim sana. Sonra gidelim. Hadi...
Denedik ve kaybettik yaşamak muharebesini
Tarih bizi böyle yazsın
Zaten küçüklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar, bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim... Bu hal gerçi birçok fırsatları kaçırmama sebep olurdu, fakat fazlasını isteyerek talihimi korkutmaktan her zaman çekinirdim.
"Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu.."
Okumaktan başka yapacak işim, gidecek tek yerim yoktu, çünkü çevremde saygıya layık, beni kendine çekebilecek bir meşguliyet bulamıyordum.
Sabahları uyanıp parıldayan güneşi gördüğümde, "Al işte, yine cenneti andıran bir gün ve yine insanlar bunu mahvedecekler" diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum.
Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021121.8k okunma
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz. Kış günü sokağa atılmış bir kedi gibi kendimi zavallı hissediyorum
