Tayfur Akdeniz13
@Tayfurakdeniz
Dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım.
Mühendis
Lisans
İstanbul
Tatvan, 10 October
194 reader point
Joined on November 2019
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Her şeye rağmen, ölüme, sürgünlüğe, uzaklığa, özleme rağmen yaşamak güzel şey.
Sayfa 40Kitabı okudu
128 syf.
·
Not rated
Reader Follow Recommendations
120 syf.
·
Not rated
·
Read in 30 days
Ben, azizim, bir mucize umuyordum. Nasıl bir mucize mi? Aslında sadece, aşkın o sonsuz, insanüstü, gizemli gücüyle yalnızlığı ortadan kaldırmasını, iki insan arasındaki mesafeyi kısaltmasını ve toplumun, adın, servetin, geçmişin ve anıların aramıza ördüğü yapay duvarları yıkmasını. Hayatı tehlikedeyken etrafına bakınıp bir el, onunkini gizlice sıkarak hala şefkat ve merhamet diye bir şey olduğuna, hala bir yerlerde insanların yaşadığına inanmasını sağlayacak bir el arayan biri gibiydim.
Böyle yıllarca süren sessiz dramları sevmem, görünmez rakiplerle, kansız, solgun bir gerilim içinde... Dram olacaksa yüksek sesle, kavga dövüş, ölüler, alkışlar ve ıslıklarla olsun. Bu dramda kim olduğumu ve ne sayıldığımı bilmek istiyorum.
“Bir insanın hayatta deneyebileceği en zor şeyi denedi. Ne yaptı, biliyor musunuz? Aklıyla bir duyguyu öldürmek istedi. Tıpkı insanın sözler ve prensiplerle bir dinamit parçasını patlamamaya ikna etmesi gibi. “
Hayat evet, bir kendine varamayış masalıdır. Varmak yol ile olur da, varamamak yol ile olmaz mı?
Evet, elbette varmak da yoldur, varamamak da. O zaman dedim ki, ben kalkıp yola koyulayım da kaybolayım.
Uçabildiğini kimseye söyleme
Öyle bir inanmazlar ki
Düşersin
Şehir o kadar büyüktü ki içine bin bulut sığardı.
Bağırmamış, konuşmamışım.
Hani söyleyecek çok şeyim var da kıyıp söyleyemiyorum der gibi
Susmuşum.
Hayalim kırıldı anlatabiliyor muyum?
Biliyorum bin bir türlü denediğim hâlde hiç bir türlü anlatamıyorum.
Ah ediyorum.
Bu yüzden ah ediyorum.
Ah edince kendime çarpıyorum.
Çünkü her ah bir kendine çarpıştır, içinde evcil hayvan niyetine ahlak besleyen insan için İnsan kendine çarparak parçalanınca
Aklının tutacak elleri de kalmıyor..
Güneşim yakıcıydı, bu yüzden esmeriydim şehrin. Şehir içerden kuşatılmıştı. Her yanı betona katılmıştı. Ama olsundu, çimenle gök bazen aynı renkti. İkisi de çok sevmelikti.
O geldi, benim deli tepemde durdu.
Ne kadar da hiçbir şeye ve bana benziyordu.
Gölgeme gölge etti.
Nehirlerimi serinletti
Ses etmedim buna.
Ben ses etmeyince çöktü oturdu yanıma.
kendi kendimin izi peşindeyim. Nicedir burda kendimi arıyorum, kapısının önünde, kapısını açıp evine girmek için karanlıkta yitirdiği anahtarını arayıp bulamayan, çıldıran, kapısını kıramayan, bir çaresiz, bir garip kişi gibi, burda, garip, tanımadığım insanların arasında. Öleyim. Kendimi ararken, onları/başkalarını/başka insanları buluyorum. Ve onları bulurken, yavaş yavaş kendimi bulur gibiyim.
Sayfa 229Kitabı okudu
