Teyfik tunç
@Teyfik_tunc56
Aşk nedir bir muma ateş olmakmı yoksa yanan ateşe dokunmak mı
sosyoloji 1/4
üniversite
Siirt
128 reader point
Joined on October 2020
Okuma Hedefleri
nsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. Herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. Herkes kendini düşünüyor, kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan, soğuktan ölsün, vız geliyor.
Biliyor musun, bir kadın bir erkeğe en acımasız, en akıl almaz zulümleri ve eziyetleri yapsa da hiçbir üzüntü ve pişmanlık duymaz yine. Çünkü, "onu şimdi çok üzüyorum ama sonra aşkımı verir, gönlünü alırım" diye düşünür her seferinde.
Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir. Kimse bir şeyin üzerinde durup düşünmüyor. Kendisine bir ülkü edinen çok az. Umutlu birisi çıkıp iki ağaç dikse herkes gülüyor: “Yahu bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen..?” Öte yanda iyilik isteyenler, insanlığın bin yıl sonraki geleceğini kendilerine dert ediniyorlar.
Reader Follow Recommendations
Ona acı veren bir gerginlik, bir huzursuzluk vardı içinde; aynı zamanda müthiş bir yalnız kalma isteği. Yalnız kalmak, kendini bu acı dolu gerginliğe en küçük bir çıkış yolu aramadan bütünüyle bırakmak istiyordu. Kalbine ve ruhuna üşüşen sorulara cevap aramaktan tiksintiyle kaçıyordu.
Ne var ki hizmet eden insanlarımız pratik olmaktan son derece uzaktır; hatta öyle bir hale geldik ki, soyut düşünme yeteneğinin ve pratik zekânın eksikliği memurlar arasında son zamanlarda en üst düzeyde erdem ve üstün özellik olarak görülmeye başlamıştır.
Her şeye şaşmak elbette budalalıktır; oysa hiçbir şeye şaşmamak çok daha güzeldir, hem nedense incelik olarak kabul edilir. Ama sanmam ki gerçekte de öyle olsun. Bence, hiçbir şeye şaşmamak, her şeye şaşmaktan çok daha büyük bir budalalıktır. Hem sonra: Hiçbir şeye şaşmamak, hiçbir şeye saygı duymamakla aşağı yukarı aynı şeydir. Evet, budala bir insan saygı da duyamaz.
Kaybettiği bir şeyi bulmayı çok istediği zaman, insan bazen öyle yapar. Bakar bir göremez, bomboştur baktığı yer; öyleyken yine de on beş kez bakar aynı yere.
Kaldırımlarda sağımdan solumdan geçip duran, telaşla koşturan, her zaman aceleci, asık suratlı, endişeli insanlara katlanamıyordum. Neden hep üzgün, hep endişeli, telaşlıydılar? Her zamanki hüzünlü öfkeleri (çünkü öfkelidirler, öfkelidirler, öfkelidirler) nedendir? Mutsuzluklarının suçu kimindir?
Kuvvetle tahmin ediyorum ki, benim basit varlığım, kâinatın uyumu için gerekli bir zerredir. Belki de artı veya eksi olarak bir işe yarıyor. Tıpkı günde bir milyon insanın ölümünün, dünyanın dengesi için bir ihtiyaç olduğu gibi; bu fedakÓArlık yapılmadıkça, dünya var olamaz, olsun!
Hem sonra, gerçekten mutsuz olabilir mi bir insan? Ah, mutlu olmaya gücüm varsa, hüzün ve felaketin ne anlamı olabilir? Biliyor musunuz, bir ağacın yanından geçeceksiniz, onu göreceksiniz ve mutlu olmayacaksınız ha, işte bunu aklım almaz! Sevdiğiniz bir insanla konuşacaksınız ve mutlu olmayacaksınız! Ah, anlatamıyorum... Kötü durumda bir insanın bile adım başı göreceği öylesine çok güzel şey varken mi mutlu olamayacaksınız? Bir çocuğa bakın, güneşin doğuşuna bakın, bir otun boy atışına bakın, sizi seven insanların gözlerinizin içine bakışına bakın.
Bir insan tek nefesiyle nasıl cayır cayır yakardı? O yakıyordu. Bir insan teniyle nasıl sonsuza dek hiç ayrılmayacakmış gibi sarılabilirdi? Sarılıyordu. Bir insan dudaklarıyla nasıl bütün hüzünlü kapıları kapatır, güneşli günleri vadederdi? Ediyordu.
Eğer biraz evvel seyrettiğim şey güneşin doğuşu ise bu adamın çehresindeki şu eşsiz tebessüm neydi?
Sabah bir köşede ölü bir kadının bedeni bulunduğunda, belki aylar sonra ortaya çıkan zamanında ki imdat sesi duyulurdu artık fayda etmeksizin. Belki cesetlerde biz nankörleri izliyordu uzaklarda bir yerlerden... Kim bilir kaçının yakarışını duyamamıştık kendi gürültümüzden? Kim bilir kaçını unutmuştuk ardından geçen üç günde?
Sayfa 197Kitabı okudu
Bulanık bir suya atılmış bir taş gibiydim. kayboluyordum, boğuluyordum, dibe batıyordum. Etrafımda olup biten şeylere sanki hep yabancı kalıyordum.
Sayfa 5Kitabı okudu
Birine sıkıca sarılmak canını acıtmadığında güzeldir. Kemikleri kıran sevgi artık sevgi değil sevgiye ihanettir.
Sayfa 6Kitabı okudu