Ben ikide birde böyle oluyorum,bazen büyün insanların boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirnin yüzünü gormek istemiyorum. Bu nefret falan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket,en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum.