Mücella…Evlerinin bahçesindeki karayemiş ağacı gibiydi Mücella, o hep yerinde dururken etrafında hayat akıp gitti. Kış geldi kar yağdı, rüzgar esti, güneş yaktı, bebekler doğdu, büyüdü, evlendi, çocukları oldu, sevdalar oldu,ince hastalığa yakalanan sevdalılar oldu,hayatlar son buldu,ülke renkten renge, gaz yağından elektriğe, konaklardan apartman dairelerine geçti, Mücella’ya ne oldu? Annesinin uslu kızı, hamarat,becerikli kızı oldu, abla, teyze oldu.Sonunda dertlere derman oldu belki ama kendini nasip değilmişe sığdırdı Mücella.. Ah Mücella rüya olduk….
”Hayatı seyretmeye alışkındı Mücella’’ …
