Tuğba D.
@Tubiko
Lisans
12 kütüphaneci puanı
2489 okur puanı
Mayıs 2015 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Yeniden yașardım gençliğimi gözlerinde
Üşümüş ellerini saklardım geceden
Gözlerini ışıktan kıskanırdım
Sevmek ayaklarımızın altında bir nehir gibiydi
Korkuyla ve zamanla beraber akıp giden
Sevgi saygıdır, tapmadır, onurdur, yukarıya doğru bakıştır. Pis yaraların sargısı değildir. Ama onlar bunu bilmez. Sevgiden en çok söz edenler, onu hiç hissetmeyenlerdir. Anlayış, acıma, nefret ve genel kayıtsızlığı karıştırıp bir çorba yapar, adına sevgi derler. İnsan bir kere sevmenin ne olduğunu sizin ve benim gibi hissettikten sonra, o katıksız ihtirası ve katıksız yükselmeyi yaşadıktan sonra, daha azına razı olmak imkânsızdır.
Okur Takip Önerileri
İnsan olduğunu sanan bir yığın yaratıktan nefret etmedikçe, insanları sevmek mümkün değildir. Ya biri sevilir, ya öbürü.
Onlar hayatı dayanılabilir buluyor, ben bulamıyorum.
Burada yoksun, Dominique. Yaşamıyorsun. İçindeki "ben" nerede?
Dünyada herkesin kendine ait bir ruhu vardır. Orayı kimseye göstermez.
Hâlâ bir şeylerden korktuğuna göre, hayata sıkı sıkıya sarılmış demekti. Bilinmeyen felaketlere doğru ilerlemek için bile olsa. Ölüm düşüncesi hiçbir şey vermiyordu ona. Yaşama düşüncesiyse çok az şey veriyordu. Korkunun pek soluk bir gölgesi, o kadar.
Oysa benim dünyamda seni sevmek
Anlamak demekti
İlk sende gördüm hüznün böylesini
Yüzünde maceralar yaşanıyordu
Alabildiğine ince ve derin
Seni tanıyınca
Hüznü daha çok sevdim Şadiye
İnsan sevince bir yerde hüzün güzel oluyor
Bir sabah bütün martıları uyurken Yeşilköy'ün
Bırakıp gitmek bu şehri bir yabancı gibi
Yıkılmışlığımı yalnızlığımı değişip sevgiliye
Sonra en güzelini ölmek ölümlerin
Seviyorum diye...
Ağlasan ağlayamazsın ölsen anlamazlar
Beni en çok bunlar bitiriyor işte...
Yüksek sesle kendi kendine, "Ölüyorum," dedi, sonra esnedi. Ne rahatlama hissediyordu, ne umutsuzluk, ne de korku. Ömrünün son saniyesi, ona bir ciddilik onuru bile bahşetmiyordu. Her saniye gibi bir saniye. Daha birkaç dakika önce, diş fırçasını tutmuştu o elinde. Şimdi tabancayı tutuyordu. İkisini de aynı kaygısızlıkla tutmaktaydı üstelik.
İnsan böyle ölmez, diye düşündü. Ya çok büyük bir sevinç, ya da sağlıklı bir korku hissetmek gerekir. Kendi sonunu selamlamalı insan. Bir korku titremesi hissetsem, hemen çekerim tetiği. Ama hiçbir şey hissetmiyordu.
Durup kente baktı. Vakit geç olmuştu, aşağıdaki coşkun ışıklar ölmeye başlıyordu. Kendi kendine, bu kente daha yıllarca da baksam, bir daha hiç görmesem de, hepsi bir, dedi.