Gerçek sevgi, kişiyi özgürleştirir.
Dünyada hiçbir şeyi kalmayan bir insanın, kısa
bir an için de olsa sevdiği insana ilişkin düşüncelerle ne kadar mutlu olabileceğini anladım.
“Yaşamak için bir nedeni olan insan her türlü nasıl’a katlanabilir.”
Reader Follow Recommendations
“Hayat dişçiye gitmeye benzer.Daha kötüsünün geleceğini düşünürsün ama en kötüsü geride kalmıştır bile.”
Hiçbir insan ve hiçbir yazgı, başka bir insan ve yazgıyla kıyaslanamaz.
Oysa güzelliği, iyiliği ve hakikati aramayan bir ömür, sonunda insana beyhude bir debelenme hissinden başka ne verebilir?
“Derdini sev, kaderini sev, sana kuyuların karanlığından sonra aydınlığı göstereni sev.”
Ve her defasında aynı şeyi düşünürüm: Dünyada tüm insanlar birbirine güvense polise, mahkemelere, hapishanelere ve hatta… paraya gerek kalmaz.
Çoktandır aklıma takılan bir şey var: Niçin insanların eni iyisi bile sürekli olarak başkalarından bir şey saklıyormuş gibi durur ve susar? Sözlerimizi tartarak konuştuktan sonra niçin karşımızdakine içimizi dökmemeli?..Herkes olduğundan sert görünmek istiyor.Duygularını kolayca açıklarsa küçülecekmiş gibi bir kuşku var.
Gök o kadar yıldızlı, öyle açıktı ki, insan başını kaldırınca ister istemez, “Şu göğün altında çeşit çeşit hırçının, huysuzun bulunması mümkün mü?” diye sormaktan kendini alamıyordu.
Aynadan yansıyan görüntünüz sizin müttefikiniz olmalı, düşmanınız değil.
Asıl hasta olan ve tedavi edilmesi gereken toplumdu.
Bizi tek başımıza bırakın, elimizden kitapları alın o saat şaşkına döner, ne yana gideceğimizi, kimden yana çıkacağımızı, kimi sevip, kimden nefret edeceğimizi bilemeyiz.
Zihnin bedeni nasıl hastalandırabildiğine inanamıyor insan.
Fakat şunu da kabul etmeniz gerekir ki; kıskançlık, affedilmez aşırı bir histir.Hatta insanın tüm vücudunu sarmalayan baş belası bir histir.
