Sırf seni korkutuyor diye bir şeye inanmamak çok tehlikeli.
Doğrusunu istersen, insanlarla temas etmenin hemen her zaman bazı bedelleri oluyor. îki insan bir araya geldiğinde ilk olarak atılabilecek en büyük kazığı atıyor ve “Nasılsın?” diye soruyor örneğin. Ne bileyim ben nasılım? Düşünsen çıldırırsın. Çok düşünmemeye çalışıyorum. Bir noktada şimdiki halimden çok daha iyi olacağıma eminim. Fakat bu henüz gerçekleşmedi
Bir kavgada çok yara alan her zaman haklıdır diye bir şey yok yani, sana artık hiç kızmıyorum Osman.
Reader Follow Recommendations
Herhangi bir konuda, her hatırlamada aynı ağrıları çekiyor olsak yaşamak dayanılmaz olurdu. Düzeneğimizin bu bizi koruyan ve kollayan bu şefkatli numarasına bayılıyorum. Yalnız ben bu unutma işinde biraz fazla ileri gitmişim, beynimi unutmak için o kadar acımasızca eğitmişim ki, artık lazım gelen şeyleri de hatırlayamıyorum. Geçmiş bulanık bir nehir gibi içimden akıp gitmiş... Altında kaldığım taşların ağırlığını biliyorum da mevzu tam olarak neydi bir türlü çıkaramıyorum Osman.
“Normal” sözcüğü Latince “Gönye” anlamına gelen “Norma” sözcüğünden türemiş. Normallik geometrik bir hadiseymiş yani, yere dik açıyla durabilenler için kullanılıyormuş. Bense yıllardır kendimi yere dik hissetmiyorum.
Kesin olan şu ki, beni gerçekten ilgilendiren bir şeyden belki emin değildim ama, beni ilgilendirmeyen bir şeyden tamamen emindim
Zaten o andan itibaren Marie’nin anısının beni ilgilendirmemesi gerekirdi. Ölmüşse, artık bana neydi bundan? Ben öldükten sonra herkesin beni unutmasını nasıl doğal buluyor idiysem, bunu da öylece doğal buluyordum. Onların benimle ilgileri kalmamıştı artık. Böyle bir şeyi düşünmenin acı olduğunu bile söyleyemezdim. Sonuç olarak insanın sonunda alışamayacağı düşünce yoktur.
Fakat herkes bilir ki, hayat, yaşanmak zahmetine değmeyen bir şeydir. Aslında otuz ya da yetmiş yaşında ölmenin önemli olmadığını bilmez değilim; çünkü her iki halde de gayet doğal olarak başka erkeklerle başka kadınlar yine yaşayacaklar ve bu, binlerce yıl devam edecektir.
"Bana göre biz hepimiz ölüme mahkumuz..." Fakat ben sözünü kestim:"Aynı şey değil ki bu," dedim. " Ve zaten bu hiç bir zaman bir teselli olamaz."
Hayat budur işte . Tehlikenin farkında değil misin? Her şeyi bulacağım diye didinirken elindekilerden de olacaksın.
O zaman yardım et bana demek istedi. Lütfen yardım et . Ama demedi. Çok utanıyordu.
Bana bir kere daha sor Ana, dedi ona, sor ki söyleyeyim. Nasıl paylaşacağımı öğret bana. Bu kez dinleyeceğim. Konuşacağım bu kez .
İlk kez idrak ettim insanın nasıl içinin parçalanabileceğini.
Acaba güven dolu saf bir yürek , suçun kaynağı mıdır?
Mutsuzluğum , hayır diyemeyen birinin mutsuzluğuydu. Bir şeyler teklif edilip de reddedince, karşımdakinin yüreğinde de kendi yüreğimde de sonsuza dek onarılamayacak aleni bir çatlağın oluşacağı korkusunu taşırdım hep.