İnsanın duygularını yönetmedeki yada denetlemedeki acizliğine esaret adını veriyorum. Çünkü duygularına boyun eğen insan kendi denetimine değil, daha çok kaderin denetimi altındadır.
Bir insan sevdiği bir şeyden sevgisi tamamen yok olacak şekilde nefret etmeye başlamışsa, duyguların nedeni aynı olduğundan, o şeye karşı o şeyi hiç sevmemiş olduğu zamankinden daha fazla nefret duyacaktır ve bu nefret önceki sevgisi ne kadar büyükse o kadar büyük olacaktır.
Yorumda tartışalım.
Günümüzde tanrıdan uzaklaşan bir toplumu hala tanrısal ahlakla elde tutmaya çalışmak başarılı olur mu?
Günümüz ahlak kuralları günümüzde geçerlimi ve ilerde geçerli olacak mı?