Soğuk bir kış gecesinde annemin iki yanında yatan 2 çocuktuk. Masum, dertsiz, plansız. Karanlık odanın tavana vuran soba ışığı ve ortamı kaplayan o gümbür gümbür soba sesi içinde kendimi dünyanın en güvenli ve sıcak yerinde hissederdim.
Ne zaman yüreğimde bir boşluk olsa gözümü kapatıp o anı hayal eder ve içime dolan küçük çocuğun huzuru ile uyurum.
Kötü olan her şey ve herkesten uzak.
Her tavrıyla söylemeye cesaret edemediklerini benden duymaya çalışıyordu. Vicdanını rahatlatmak için yine bencilce bir yol izliyordu. Yazıktı hem de çok.
.
..
❝Artık rüyalar var. Kendiliğinden gelen düşler. Uyku var. Bütün yorulmuş olanlar ve yapacak bir şeyleri olmayanlar için. Bütün bitmişler için. Uykularında yeniden doğanlar için. Herkes için var. Herkese yetecek kadar!❞
..
.