"Karıncanın Su İçtiği, beklemenin ve sabrın romanıdır. Savaştan dönmeyen yakınlarını bekleyen kadınların, yurduna dönmeyi bekleyen sürgünlerin, denizi bekleyen balıkçıların, aşkı bekleyen yüreklerin sonsuz bir sabırla hayata duydukları inanç, adanın doğasına, insanlarına duyulan sevgiyle aydınlanır." diyor romanın kapağında. Çok güzel özetliyor romanı.
Hep bir umut vardır, hiç tükenmeyen. Sonu olmasa da bekler insan. Galiba o beklemektir sonucu özelleştiren ve güzelleştiren. Bekleyelim, sabredelim. Her şeyin hayırlısını dileyelim. Bir son olur elbette. Ya da olmaz, bilemiyorum. Sona gelene kadar yaşananlar aslında önemli olan. Ne yaşıyoruz, nasıl yaşıyoruz, nerede yaşıyoruz, kimlerle yaşıyoruz... Kimi zaman acı veren kimi zaman yüzümüzü güldüren olayların içindeyiz. Hayat bu hem ağlarız hem güleriz. İnsana da en çok gülmek yakışıyor ama olsun acıda bizden. Yine de içimizde bir umutla hayatta kalmaya çalışıyoruz. Kaybetmeyelim o umudu olur mu? :)
