Bugün de geçen diğer günlerin çoğu gibi dünyaya geliş sebebimi sorguluyorum. Çünkü bazen hatta bazen demek yanlış olur çoğu zaman bu dünyada ki varoluş gayemizin aslında ne olduğunu bilmiyoruz. İnsan ne için yaşar.? Bu sorunun cevabı bende sanırım mutlu olmak için. Peki öyleyse neden çoğu zaman mutsuz ve yalnız hissediyoruz ? Bu sorunun üstüne çok kafa yordum, çok düşündüm ve kendimce şu kanıya vardım; hüzün, efkar ve mutsuzluğun aksine mutluluk denilen şey sürdürülebilir değil. Mesela, ya bugün de mutsuz olmak için veya efkarlanmak için çabalayayım dediğiniz oldu mu hiç ? Hayır dediğinizi duyar gibiyim. Oysa mutlu olmak için ne kadar çok çaba harcıyoruz değil mi hemde sürekliliği olmadığı halde. Sizi bilmiyorum ama bence hayat, koca bir saçmalıktan ibaret ve ben bugünden itibaren mutlu olmak için çabalamak yerine mutsuzluğumla mutlu olmayı deneyeceğim.